در اين هستي غم انگيز

وقتي حتي روشن كردن يك چراغ ساده ي " دوستت دارم"

كام زندگي را تلخ مي كند

وقتي شنيدن دقيقه اي صداي بهشتي ات

زندگي را

تا مرزهاي دوزخ

مي لغزاند

ديگر – نازنين من –

چه جاي اندوه

چه جاي اگر...

چه جاي كاش...

و من

– اين حرف آخر نيست –

به ارتفاع ابديت دوستت دارم

حتي اگر به رسم پرهيزکاري هاي صوفيانه

از لذت گفتنش امتناع كنم ...

ای آنکه زنده از نفس توست جان من

آن دم که با تو‌ام، همه عالم ازان من

آن دم که با توام، پُِرم از شعر و از شرابی

‌ریزد آبشار غزل از زبان من

آن دم که با توام، سبکم مثل ابرها

سیمرغ کی‌ رسد به بلندآسمان من

بنگر طلوع خنده‌ی خورشید بر لبم

زان روشنی که کاشتی ای باغبان من!

با تو سخن ز مهر تو گفتن چه حاجت است؟

خود خوانده‌ای به گوش من این، مهربان من...

در زمانه ای که آسان است

آسمانی از ستاره داشتن ؛

پس از ده هـــا ســال

تنها یـکـبـار ، ستاره ی هـالــی ، می آیــد؛

تقدیـر ِ غـریـبـی است نـازنـیـن !

چـه دیـر هنگام ، درخشیـده ای

در آسمــان ِ تیره ی دلـم

همچون سـتــاره ی هــالــی .

عشق ، صاعـقـه است ،

سفیری است که

از همسایـگـی ِ خدا می آید ؛

ناگـهـــان می جهد ،

و بر کویرستان ِ دل ، فـرو می نشیند .

عشق ، صاعقه ای است که سائقه می شود ...

و لطافت ِ باران :

ثمره ی صاعـقـه است .

خداوند

آسمانها و زمین را

در شش روز ، آفرید

شگفت نیست اگر

تولد ِ عشق ِ تو

تنها با نگاهی باشد .


 

تو به اندازه تنهایی من خوشبختی

من به اندازه زیبایی تو غمگینم....

می توانی تو به من ،

زندگانی بخشی ؛

یا بگیری از من ،

آنچه را می بخشی...

من و تو

دو آینه ایم

رو به روی هم .

با هزاران تصویر تودرتو

از من

و تو

به هم

ولی بی هم !

از تن من

آنگاه که در خاک کاشته شد

گل یاد خواهد روئید .

برای آنکه از یاد می برد

و برای آنکه به یاد می آورد .

و از خاک من

که با خاطر تو معطر خواهد شد .

هزاران هزار خاطره بی قرار

پر باز خواهد کرد

پرواز خواهد کرد .

برای آنکه از خاطر می برد

و برای آنکه به خاطر می آورد .

من زندگی را

از فراز آتش گذراندم

باجنگ تن به تن

از دست مرگ بیرون کشیدمش

من زندگی را

باعشق آویختم

که عشق را برای دلم

و زندگی را برای تو می خواستم ...

شوق پرکشیدن است در سرم قبول کن

دلشکسته‌ام اگر نمی‌پرم قبول کن

این که دور دور باشم از تو و نبینمت

جا نمی‌شود به حجم باورم، قبول کن

گاه، پر زدن در آسمان شعرهات را

از من، از منی که یک کبوترم قبول کن

در اتاق رازهای تو سرک نمی‌کشم

بیش از آ‌نچه خواستی نمی‌پرم،‌ قبول کن

قدر یک قفس که خلوتت به هم نمی‌خورد

گاه نامه می‌برم می‌آورم،‌ قبول کن

گفته‌ای که عشق ما جداست،‌ شعرمان جدا

بی‌تو من نه عاشقم، نه شاعرم،‌ قبول کن

آب …

وقتی آب این قدر گذشته از سرم

من نمی‌توانم از تو بگذرم،‌ قبول کن

اول از همه برایت آرزومندم که عاشق شوی،

و اگر هستی، کسی هم به تو عشق بورزد،

و اگر اینگونه نیست، تنهائیت کوتاه باشد،

و پس از تنهائیت، نفرت از کسی نیابی.

آرزومندم که اینگونه پیش نیاید، اما اگر پیش آمد،

بدانی چگونه به دور از ناامیدی زندگی کنی.

برایت همچنان آرزو دارم دوستانی داشته باشی،

از جمله دوستان بد و ناپایدار،

برخی نادوست، و برخی دوستدار

که دست کم یکی در میانشان

بی تردید مورد اعتمادت باشد.

و چون زندگی بدین گونه است،

برایت آرزومندم که دشمن نیز داشته باشی،

نه کم و نه زیاد، درست به اندازه،

تا گاهی باورهایت را مورد پرسش قرار دهد،

که دست کم یکی از آنها اعتراضش به حق باشد،

تا که زیاده به خودت غرّه نشوی.

و نیز آرزومندم مفیدِ فایده باشی

نه خیلی غیرضروری،

تا در لحظات سخت

وقتی دیگر چیزی باقی نمانده است

همین مفید بودن کافی باشد تا تو را سرِ پا نگهدارد

می شد که من

پروانهء باغ رو یاهای تو باشم

اگر نمی خواستی بچسبانی ام

به کلکسیون آرزوهای ِ دست یافته ات،

می شد که تو

شهسوار رویاهای من باشی

اگر نمی خواستم محبوست کنم،

در کاخ توقعات ِ بر نیامده ام

می شد که ما

تصویر زیبای عشقی بی تمام باشیم بر دیوار ناممکن ها

اگر یاد گرفته بودیم

عاشقی را ...

با من بمان این لحظه های آخری را

باور نکردم غیر تو من دیگری را

باور نکردم بخت بازی کرد با من

دنیا رقم زد روزگار بدتری را

آن شب کنارت پر زدم تا دم دَم ِ صبح

باور نکردم من چنین خوش باوری را

با خنده هایت غنچه های باغ خندید

از من نگیری خنده ی نیلوفری را . . . !

با گیسوانت شاخه های بید لرزید

تکرار خواهی کرد روز محشری را . . . !

تو بی گمان جا مانده در اعماق قلبی

هرگز نمی بینی چنین عاشق تری را

درمانده گشتم از غزلهای شبانه

هی پاره کردم بیتهای سر سری را

تا آخر این داستان با من بمان چون

باور نکردم رفتن مبهم تری را

امشب خدا حافظ برایم نیست آسان

از دست خواهم داد شانس دیگری را