منو از عشق جدایم نکنی

در دل وادی بی عشقی ها

 چشم ودل بسته رهایم نکنی

من در این دشت پر از خوف وخطر

جز به الطاف توهم نیست نظر

من در این کوچه ی بی عابر وتنگ

که در ان نیست به جز بیشه وسنگ

به کجا روی کنم

جز گل روی تورا

 چه گلی بوی کنم

به عشق تو وفا کردم

تورا هردم صدا کردم

برای عشق پاک خود

نهایت را به پا کردم

ورسم عشق و ایمان را

به هر نحوی ادا کردم

وبا ان سردی روحت

من ان بودم که تا کردم

چه سود از حرمت عشقی

که ان را ادعا کردم

برای بودنت ای گل

دلم را پربلا کردم

وحالا جز حسرت وغم

نمانده در دلم چیزی

واین بغض قدیمی را

به روز گریه وا کردم

بیا ومهربانی کن

به قلب خسته ام اینک

که من در دیدگان تو

 دلم را برملا کردم

  جدا از من مشو بر دل منه بار جدایی را

  مسوزان با فراقت رشته های اشنایی را

  دل من خفته در دامان مهرت با دو صد امید

  ترحم کن مزن بر هم تو این خواب طلایی را

  به کاخ دولت وصلت شدم نزدیک در بستی

  چنین کردی بیاموزی به من رسم گدایی را؟

  دل من بردی و در دست تقدیرم رها کردی

  دل سرگشته کی داند طریق خود کفایی را

  طبیبم راز درد خویش گفتم! گفت معذورم

                           نمی دانم چه باید کرد درد بی وفایی را

چه شب ها تا سحر نام تورا از دل صدا کردم

دلم را باجنون بی کسی ها اشنا کردم

نفهمیدم چه رنگی دارد این شب های دل انگیز

که قلبم را فقط با خاطراتت مبتلا کردم

چه حسی بود در قلبم شبیه کوچه برفی

به راه کوچه ی برفی تورا از خود جدا کردم

نفهمیدم که میمیرم نباشی مثل پروانه

تورا من در ته این کوچه ی برفی رها کردم

چه شب ها تا سحر با قاصدک در خلوتی بی رنگ

نشستم مو به موخاطراتت را نگاه کردم

به پای قاصدک بستم صبوری را شبیه گل

نوشتم روی گلبرگش که من با تو چه ها کردم

نوشتم روی گلبرگش که کن با تو چه ها کردم

به من او گفت: فردا می رود اینجا نمی ماند

وپرسیدم دلم او گفت:نه تنها نمی ماند

به او گفتم: که چشمان تو جادو کرده این دل را

وگفت: این چشم ها تا ابد زیبا نمی ماند

به او گفتم: قبولم کن که رسوایت شوم

او گفت:کسی که عشق را شرطی کند رسوا نمی ماند

وحق با اوست فقط عاشق شو همین و هر چه بادا باد

چرا که در مسیر عاشقی اما نمی ماند

به یادت هست روزی را که من با کوله باری

از حقیقت امدم سویت

به من گفتی دلت از درد های کهنه لبریز است

ومن گشتم پرستار دل تنگت

به یادت هست وبعد از چندی گفتی تورا دیگر

 نمی خواهم

تو هرگز اشکهایم را نمی دیدی به قلب ساده

وبی کینه وپاکم چه بی رحمانه خندیدی وگفتی

برو با هر که می خواهی بخوان با هر که می مانی

بمان

اما اشتباه می کردی ولی نفرین من روزی تورا

چون قاصدک برباد خواهد داد

تورا هرگز نمی بخشم.

بزمگه سرد من به گرمی خورشید می نگرد

هر زمان دو چشم سیاهت

 تشنه ی این چشمه ام چه سود خدا

 شبنم جان مرا نه تاب نگاهت

 جز گل خشکیده ای و برق نگاهی

 دراین گوشه یادگار ندارم

زان شب غمگین که از کنار تو رفتم

 یک نفس از دست غم قرار ندارم

 ان گل خشکیده شرح دلم بود

 از دل پر درد خویش با تو چه گویم

 جز به تو از سوزعشق با که بنالم

جز تو درمان درد از که بجویم

من دگر ان نیستم به خویش مخوانم

من گل خشکیده ام به هیچ نیرزم

 عشق فریبم دهد که مهر ببندم

 مرگ نهیبم زند که عشق نورزم

پای امید جان اگر چه شکسته است

دست تمنای جان همیشه دراز است

تا نفس می کشم از سینه ی پردرد

چشم خدابین من به روی تو باز است

کاش می شد گل چشمان تورا می چیدم

در اتاقم که پر از سایه ی توست

ان رمان عطر نگاهت را زندانی

خود می دیدم

وبه خود می گفتم

تو نوازشگر احساس غم الوده ی

من میمانی

ولی افسوس تو ان نیستی ان کوچک پاک

که من از پاکی اندیشه ی خود پروردم

وبزرگش کردم

من نمی دانستم که تو با ضجه ی هر

رهگذری می خوانی

هیچ دل بر تو نمی باید بست

مهربان با دل سنگ تو نمی باید بود

سنگ دل نیستم اما...

دل من می خواهد که تورا با خشم

به خاک اندازد

وچو رگبار خزان قلب گلگون تورا

خسته وپرپر سازد

کاش می شد گل چشمان تورا می چیدم

ومی اویختمش بر دیوار

و دو چشم تو در این ظلمت وتنهایی

شاهد پاکی و اشفتگی من باشد

کاش می شد.