می توانی بروی قصه و رویا بشوی

راهی دورترین گوشه ی دنیا بشوی

ساده نگذشتم از این عشق، خودت می دانی

من زمینگیر شدم تا تو مبادا بشوی

آی…مثل خوره این فکر عذابم می داد

چوب من را بخوری ورد زبانها بشوی

من و تو مثل دو تا رود موازی بودیم

من که مرداب شدم، کاش تو دریا بشوی

دانه ی برفی و آنقدر ظریفی که فقط

باید از این طرف شیشه تماشا بشوی

گره ی عشق تو را هیچ کسی باز نکرد

تو خودت خواسته بودی که معما بشوی

در جهانی که پر از «وامق» و «مجنون» شده است

می توانی «عذرا» باشی، «لیلا» بشوی

می توانی فقط از زاویه ی یک لبخند

در دل سنگترین آدمها جا بشوی

بعد از این ، مرگ ، نفسهای مرا می شمرد

فقط از این نگرانم ، که تو تنها بشوی

 

 

زخمی تر از همیشه............

از درد....................... دل سپردن .................

سر خورده بودم از عشق ....................

...................................در انتظار مردن ..............

با قامتـــــــــــــــــــــ ــــــــــــــــــــی شکسته..............

از کوله بار غربـــــــــــــــــــــت ................

.........................................در جستجوی مرهم ............................

راهی شدم زیارت ....................

رفتـــــــــــــــــــم برای گریه ..............

رفتم برای.................. فریاد ...............................

مرهم مراد من بود ...................

کعـــــــــــــــــــــــ ــــبه تو رو به من داد .......................

....................................ای از خدا رسیده .............

ای که تمام عشقی ...........................

در جسم خالی من ................

.................................روح کلام عشقی ............................

ای که همه شفایی....................

در عین........................ بی ریایی........

پیش تو........... مثل کاهم .....................

.................................................. ......تو مثل کهربایی

هر ذره از دلم را ................

با حوصله............... زدی بند ..........

این ........................................چینی شکسته

.................................................. .......از تو گرفته پیوند

ای تکیه گاه................ گریه ................

ای هم صدای......................... فریاد .................

ای اسم تازه ی من..........................

................................کعبه تو رو به من داد .................

من......................... زورقی شکسته م

اما............................................ ..... هنوز طلایی

توفان........... حریف من نیست ........

وقتی تو...................................... ناخدایی

.................................................. ........والاتر از شفایی............................

از هر چه بد................. رهایی......................

ای شکل تازه ی....................... عشق

تو .................................................٠ ?دیه ی خدایی

با تو......................... نفس کشیدن

یعنی...................................... غزل شنیدن

رفتن به اوج قصه .....................

...................................بی بال و پر پریدن..........................

 

 

نگاه مرد مسافر به روی میز افتاد

چه سیب های قشنگی"

"حیات نشئه تنهایی است

: و میزبان پرسید

قشنگ یعنی چه؟

قشنگ یعنی تعبیر عاشقانه اشکال_

و عشق تنها عشق

تو را به گرمی یک سیب می کند مانوس

و عشق تنها عشق

مرا به وسعت اندوه زندگی ها برد

مرا رساند به امکان یک پرنده شدن

و نوشداروی اندوه؟_

صدای خالص اکسیر می دهد این نوش_

و حال شب شده بود

چراغ روشن بود و چای می خوردند

چرا گرفته دلت مثل آنکه تنهایی؟_

!چقدر هم تنها_

خیال می کنم دچار آن رگ پنهان رنگ ها هستی_

...دچار یعنی_

عاشق..._

!و فکر کن که چه تنهاست ، اگر که ماهی کوچک دچار آبی دریای بیکران

باشد_

!چه فکر نازک غمناکی_

و غم تبسم پوشیده نگاه گیاه است_

و غم اشاره محوی به رد وحدت اشیاست

خوشا به حال گیاهان که عاشق نورند و دست منبسط نور روی شانه آن هاست_

نه وصل ممکن نیست_

همیشه فاصله ای هست

اگرچه منحنی آب بالش خوبی است ، برای خواب دلاویز و ترد نیلوفر

همیشه فاصله ای هست

دچار باید بود

وگرنه زمزمه حیرت میان دو حرف حرام خواهد شد

و عشق سفر به روشنی اهتزاز خلوت اشیاست

و عشق صدای فاصله هاست ، صدای فاصله هایی که غرق ابهامند

نه ، صدای فاصله هایی که مثل نقره تمیزند و با شنیدن یک "هیچ" می شوند

کدر_

همیشه عاشق تنهاست

و دست عاشق در دست ترد ثانیه هاست

و او و ثانیه ها روی نور می خوابند

و او و ثانیه ها می روند آن طرف روز

و او و ثانیه ها بهترین کتاب جهان را به آب می بخشند

و خوب می دانند ، که هیچ ماهی هرگز هزار و یک گره رودخانه را نگشود

و نیم شب ها با زورق قدیمی اشراق ، در آب های هدایت روانه می گردند

و تا تجلی اعجاب پیش می رانند

هوای حرف تو ، آدم را عبور می دهند از کوچه باغ های حکایت_

و در عروق چنین لحنی

چه خون تازه محزونی

.

.

.
حیات روشن بود و باد می آمد
 

و خون شب جریان داشت در سکوت دو مرد

سهراب سپهری

 

قطره ای در صدفی پنهان شد

 

رفته رفته به صدف مهمان شد

 

در نهانخانه تاریک صدف

 

چند روزی که گذشت

 

دید منزل تنگ است!

 

در ودیوار صدف چون سنگ است

 

کمی ازرده شد از خود پرسید

 

علت امدنم این جا نیست

 

قطره ها ازادند

 

در دل موج زمان فریادند

 

چیست معنای خود ازاری من

 

چیست بیماری من

 

اگرم روزنه ای باز شود دور شوم

 

ساکن منطقه ی روشنی و نور شوم

 

صدف اهسته شنید این نجوا

 

گفت:

 

ای کودک خرد دریا

 

شکوه کم کن که در این بحر عمیق

 

ما نگردیم به کس یار وشفیق

 

ارزشت بیشتر از شبنم نیست

 

مثل تو در دل دریا کم نیست

 

ما به کس در دل خود جا ندهیم

 

تا ندانیم که ارزش دارد

 

بی جهت منزل وماوا ندهیم

 

اگر امروز تو در سینه ی من پنهانی

 

یا به قول خودت افتاده در این زندانی

 

مکن از بخت شکایت که بدون تردید

 

تو در این خانه ی تاریک شوی مروارید

 

دلم خواهد ز خود بیگانه باشم

خرد را وانهم دیوانه باشم

من ابادی به این پستی نخواهم

 

همان به ساکن ویرانه باشم

 

وقتی کبوتران سپید امید من

 

در دوست یاد تو پرواز می کنند

 

وقتی کمانکشان فریبای چشم تو

 

دنبال اهوان گریزان چشم من

 

در دشتهای مقصد ناگفته می دوند

 

وقتی ستاره های زمین گیر باورم

 

دامن به اسمان خیال تو می کشند

 

وقتی نیازهای تهی مانده از غرور

 

در کوچه های خلوت پندارهای عشق

 

فریاد شوق ونعره های مستانه می کشند

 

وقتی که تارهای تب الود قلب من

 

در انتظار لحظه دیدارمی تپند

 

اوای دردبار یکی بیم ناشناس

 

اید به گوش من:

 

هشدار!

 

او مرغ اشیانه پرست است و عاقبت

 

یک روز بی خبر

 

پر می کشد به جانب شهر ودیارخویش

 

 

 

 

 

 

شبیه برگ پاییزی پس از تو قسمت بادم خداحافظ

 

 

ولی هرگز نخواهی رفت از یادم

 

 

واین یعنی در اندوه تو می میرم

 

 

دراین تنهایی مطلق که می بندد به زنجیرم

 

 

وبی تو لحظه ای حتی دلم طا قت نمی ارد

 

 

وبرف نا امیدی بر سرم یکریز می بارد

 

 

چگونه بگذرم از عشق از دل بستگی هایم

 

 

چگونه می روی با این که می دانی چه تنهایم

 

 

خداحافظ تو ای همپای شب های غزل خوانی

 

 

بدون تو گمان کردی که می مانم

 

 

به پایان امد این دیدار پنهانی خداحافظ

 

 

بدون من یقین دارم که می مانی

 

 

 

 

غم بی همزبانی ام را با باد خواهم گفت

 

 

و حكایت نا مهربانیت را به دست نقالان خواهم سپرد

 

 

چون صیادی بد اقبال به خانه باز خواهم گشت

 

 

یادم نرفته خواهش خاموشت

 

 

با چشم هایی خسته ز تنهایی

 

 

دیشب خیال روی تو با من گفت:

 

این روزها دوباره تو می آیی

 

 

هنگام رفتن است چشمانم را بستم و برگشتم

 

 

باور نمی كنم هرگز ... آری هرگز

 

 

دیشب تمام ستاره های پشت پنجره را

 

با دست خاموش كردم

 

 

وقتی شنیدم ماه را به اتاقت برده ای

 

 

نیست در دنیا ز من بیچاره تر

 

 

نیست قلبی از دلم صد پاره تر

 

 

می دانم شبی باز خواهی گشت

 

 

و تمام كوچه های قلبم را

 

 

لبریز از عطر آمدنت خواهی كرد ...

 

 مشیری

 

 

فریدون مشیری

 

 

اگر از خانه ی عشقم نروی

 

 

وبمانی بامن

 

 

همه گل های دلم را به تو خواهم بخشید

 

 

اگر از خانه ی عشقم نروی

 

 

عطر نرگس ها را

 

 

به تو خواهم پاشید

 

 

تاج خورشید نهم برسرتو

 

 

ماه را می کشم از ابر برون

 

 

گر که نزدم ایی

 

 

کوچه را فرش کنم از گل یاس

 

 

به تنت می پوشم

 

 

از حریر باور

 

 

ازگل سادگی و

 

 

عشق لباس.

 

 

 

تنهاتر از یک برگ

 

با بار شادی های مهجورم

 

 در ابهای سبز تابستان

 

 ارام می رانم

 

 تا سرزمین مرگ

 

 تا ساحل غم های پاییزی

 

 در سایه ای خود را رها کردم

 

 در سایه بی اعتبار عشق

 

 در سایه فرار خوشبختی

 

 در سایه ناپایداری ها

 

 شبها که می پیچد نسیمی گیج

 

 در اسمان کوته دلتنگ

 

 شبها که می پیچد مهی خونین

 

 در کوچه های ابی دلتنگ

 

 شبها که تنهاییم

 

 با رعشه های روحمان تنها

 

 در ضربه های نبض می جوشد

 

 احساس هستی هستی بیمار

 

 "در انتظار دره ها رازیست"

 

 این را به روی قله های کوه

 

 بر سنگ های سهمگین کندند

 

 انها که در خط سقوط خویش

 

 یک شب سکوت کوهساران را

 

 از التماسی تلخ اکندند

 

 "در اضطراب دستهای پر

 

 ارامش دستان خالی نیست

 

 خاموشی ویرانه ها زیباست"

 

 این را زنی در ابها می خواند

 

 درابهای سبز تابستان

 

 گوئی که در ویرانه ها می زیست

 

 ما یکدگر را با نفسهامان

 

 الوده می سازیم

 

 الوده تقوای خوشبختی

 

 ما از صدای باد می ترسیم

 

 ما از نفوذ سایه های شک

 

 در باغهای بوسه هامان رنگ می بازیم

 

 ما در تمام میهمانی های قصر نور

 

 از وحشت اوار می لرزیم

 

 اکنون تو اینجایی

 

 گسترده چون عطر اقاقی ها

 

 در کوچه های صبح

 

 بر سینه ام سنگین

 

 در دستهایم داغ

 

  در گیسوانم رفته از خود سوخته مدهوش

 

 اکنون تو اینجایی

 

 چیزی وسیع وتیره وانبوه

 

 چیزی مشوش چون صدای دوردست روز

 

 بر مردمک های پریشانم

 

 می چرخد ومی گسترد وخود را

 

 شاید مرا از چشمه می گیرند

 

 شاید مرا از شاخه می چینند

 

 شاید مرا مثل دری بر لحظه های بعد می بندند

 

 شاید....

 

 دیگر نمی بینم

 

 ما بر زمینی هرزه روییدیم

 

 ما بر زمینی هرزه می باریم

 

 ما هیچ را در راهها دیدیم

 

 براسب زرد بالدار خویش

 

 چون پادشاهی راه می پیمود

 

 افسوس ما خوشبخت وارامیم

 

 افسوس ما دلتنگ وخاموشیم

 

 خوشبخت زیرا دوست می داریم

 

 دلتنگ زیرا عشق نفرین است.

 

 

کاش چون پاییز بودم، کاش چون پاییز بودم

 

کاش چون پاییز، خاموش و ملال انگیز بودم

 

برگهای آرزوهایم یکایک زرد میشد،

 

آفتاب دیدگانم سرد میشد،

 

اسمان سینه ام پر درد میشد

 

ناگهان طوفان اندوهی به جانم چنگ میزد،

 

اشکهایم همچو باران، دامنم را رنگ میز

 

وه چه زیبا بود اگر پاییز بودم

 

وحشی و پر شور و رنگ آمیز بودم

 

شاعری در چشم من میخواند شعری آسمانی

 

در کنارم قلب عاشق شعله میزد،

 

در شرار آتش دردی نهانی

 

نغمه من، همچو آوای نسیم پر شکسته،

 

عطر غم می ریخت بر دلهای خسته

 

پیش رویم: چهره تلخ زمستان جوانی

 

پشت سر: آشوب تابستان عشقی ناگهانی

 

سینه ام: منزلگه اندوه و درد و بد گمانی

 

کاش چون پاییز بودم، کاش چون پاییز بودم

 

 

 

 تازگی ها افتاب از خود جوابش کرده است

 

 همنشین سایه های اضطرابش کرده است

 

 در دل یک صفحه هم حرفش نمی گنجد

 

ولی انتشارات دل مردم کتابش کرده است

 

 حال و روزش پیش از این باور کنید اباد بود

 

غیر عادی بودن دنیا خرابش کرده است

 

 اختیار دل که نیست این بار هم ققنوس عشق

 

 بی خیال شعله های التهابش کرده است

 

 ماهی روحم به اقیانوس هم راضی نبود

 

طفلکی لالایی این برکه خوابش کرده است

 

طفلکی یک لحظه غفلت کرد عاشق شد و بعد

 

تازه فهمیدم کسی ادم حسابش کرده است

 

 

 

 

ما سر کوچه ی تردید به هم پیوستیم

 

 رفته رفته گل باور وا شد

 

افق روشن هم فکری مان پیدا شد

 

 از فشار تب تاریکی شب دور شدیم

 

همدل وجور شدیم

 

لحظه های من وتو در تپش خاطره ها

 

می گذرد

 

 گفته هامان همه پر رنگ وجلاست

 

 اصل هم فکری مان پا برجاست

 

 روزمان شیرین است

 

 ابر امید به دشت دل ما بارش گرم

 

محبت دارد

 

 نم نمک می بارد

 

 سبدی از گل وبابونه وحرف واحساس

 

 روی میز دل ما جا دارد

 

 ما به هم نزدیکیم

 

گر چه از هم دوریم

 

دست تقدیر چنین می خواهد

 

 اسمان پر ابر است

 

چاره اش با صبر است

 

 

 

 

من فکر می کنم

 

هرگزنبوده قلب من

 

این گونه گرم وسرخ

 

احساس میکنم

 

در بدترین دقایق این شام مرگزای

 

چندین هزار چشمه ی خورشید

 

در دلم

 

می جوشد از یقین

 

احساس میکنم

 

در هر کنار وگوشه ی

 

این شوره زار یا س

 

چندین هزار جنگل شاداب

 

ناگهان

 

می روید از زمین

 

اه ای یقین گم شده

 

ای ماهی گریز

 

در برکه های لغزیده تو بهتو

 

من ابگیر صافم اکنون به سحر عشق

 

از برکه ی ایینه راهی به من بجو

 

من فکر میکنم

 

هرگز نبوده دست من

 

این سان بزرگ وشاد

 

احساس میکنم

 

 در چشم من به  ابشاراشک سرخ گون

 

خورشد بی غروب سر می کشد

 

احساس میکنم

 

در هر رگم

 

به هر تپش قلب من

 

کنون

 

بیدار باش قافله ای می زند جرس

 

امد شبی برهنه ام ز در

 

چو روح اب

 

من بانگ کشیدم از استان یاس

 

اه ای یقین گم شده

 

 بازت نمی نهم

                                                    

 

مرا گفتی به دریا می سپارم

 

به موج بی سروپا می سپارم

 

تورا از اهرمن ها می ستانم

 

به دست هورمزدا می سپارم

 

تورا یک روزمثل خواب هایم

 

به اقیانوس رویا می سپارم

 

به جای ابرها می بارم انقدر

 

که گردد رود و هر جا می سپارم

 

خودت گفتی که دریا بهترین جاست

 

وپرسیدی که ایا می سپارم؟

 

برایت اسمان وخاک ودریا

 

چه فرقی دارد اما می سپارم

 

دلم را می شکافم تا ببینی

 

اگر دریاست انجا می سپارم

 

خودم را نیز برمیدارم

 

وبعد از تو به دریا می سپارم